درمان رباط صلیبی بدون جراحی

ورزشکاران دچار آسیب دیدگی‌های مختلفی می‌شوند. یکی از این آسیب دیدگی‌های متداول پارگی ACL است. معمولا این پارگی‌ها به وسیله جراحی درمان می‌شوند.

ورزشکاران دچار آسیب دیدگی‌های مختلفی می‌شوند. یکی از این آسیب دیدگی‌های متداول پارگی ACL است. معمولا این پارگی‌ها به وسیله جراحی درمان می‌شوند.

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، محققان بیمارستان جراحی در نیویورک اخیرا به یافته‌هایی در این زمینه دست پیدا کردند که نشان می‌دهد اگر پارگی ACL خفیف باشد، بدون جراحی قابل درمان است.

طبق مطالعات جدید، حدود یک چهارم اسکی بازان غیر حرفه‌ای که رباط صلیبی داخلی (ACL) زانوی خود را پاره می‌کنند، می‌توانند بدون جراحی آن را درمان کنند. این مطالعات که توسط محققان بیمارستان جراحی در نیویورک انجام شد، در مجله جراحی زانو منتشر شد.

روبرت مارکس، جراح ارتوپد در بخش پزشکی ورزشی در بیمارستان تخصصی جراحی (HSS) می‌گوید : بعضی از بیمارانی که ACL شان پاره شده بدون جراحی بهبود می‌یابند. رباط آنها به خودی خود خوب می‌شود، زانوهای‌شان استوار می‌شود و می‌توانند هر کاری که می‌خواهند از جمله اسکی انجام دهند،‌ بهتر است از جراحی خودداری شود.

مطالعات با توجه به دو نوع آزمایش فیزیکی انجام شده بر روی زانوی اسکی بازان نشان می‌دهد که 6 تا 12 هفته‌ پس از پارگی ACL ، ممکن است این آسیب دیدگی‌ بدون جراحی درمان شود. دکتر مارکس توضیح داد که پارگی ACL در اسکی بازان نسبت به پارگی ACL در ورزشکاران دیگر به خصوص فوتبالیست‌ها که حرکات چرخشی دارند، خفیف‌تر است. این اولین مطالعاتی است که نشان می‌دهد پارگی خفیف ACL در اسکی بازان می‌تواند بدون جراحی درمان شود.

وی می‌افزاید: بیمارانی که به هنگام اسکی غیر حرفه‌ای ACL زانوی خود را پاره می‌کنند، نباید سریع وقت جراحی بگیرند. آنها باید 6 تا 12 هفته‌ صبر کنند تا دلایل قطعی‌تری برای جراحی پیدا شود. بیشتر اسکی بازان غیر حرفه‌ای این دلایل از جمله جابجایی مینسک را ندارند و ممکن است با صبر کردن متوجه شوند که نیازی به جراحی نیست.

دکتر مارکس پس از دریافتن این قضیه که بعضی از بیماران اسکی بازش که ACL شان پاره شده بود پس از شش تا 12 هفته‌ بهبود یافتند، این مطالعات را مدیریت کرد.

برای بررسی دقیق اطلاعات این حادثه، محققان بیماران دکتر مارکس بین سال‌های 2003 تا 2008 را که شش هفته‌ پس از پارگی ACL نیز ویزیت شده بودند، مورد بررسی قرار دادند. این اسکی بازان پس از جراحت از زانوی خود MRI گرفتند و به مدت حداقل دو سال تحت نظر بودند، بیمارانی که هر دو زانویشان دچار پارگی ACL بود از این گروه حذف شوند، بدین ترتیب در این گروه 63 نفر دچار پارگی ACL حاد به عنوان اولین آسیب دیدگی‌ ACL بودند که 29 نفر آنها جراحی نکردند. سپس محققان این 29 نفر را به دو گروه تقسیم کردند، آنهایی که امتیازشان در تست لاکمن (تست تشخیصی پارگی رباط صلیبی) کم بود و نتیجه‌ تست جابجایی شان منفی بود و ACLشان رو به بهبودی بود و آنهایی که در تست لاکمن و تست جابجایی نتیجه‌ مطلوبی نگرفتند و ACLشان آسیب دیدگی‌ داشت.

در تست لاکمن پزشک از دست‌ها برای کشیدن استخوان ساق پا و استخوان ران استفاده می‌کنند. اگر ACL سالم باشد، استخوان‌ها جابجا نمی‌شوند یا بسیار کم جابجا می‌شوند و بیمار امتیازی بین صفر تا یک خواهد داشت. در تست جابجایی ، بیمار به پشت می‌خوابد و دکتر پای بیمار را جابجا می‌کند و از دستها برای اعمال فشار چرخشی بر زانو استفاده می‌کند، اگر استخوان‌ها جابجا نشوند، نتیجه‌ تست منفی است.

6 تا 12 هفته‌ پس از آسیب دیدگی‌، 17 نفر از این 29 نفر که جراحی انجام ندادند، در تست لاکمن امتیاز صفر تا یک گرفتند و نتیجه‌ تست جابجایی‌شان منفی بود. 6 نفر از این افراد برای معاینه مجدد حاضر نشدند. اما 11 نفر از آنها برای بررسی‌های علمی تا دو سال بعد از آسیب دیدگی‌ تحت نظر بودند. این بیماران پرسش نامه‌هایی را در رابطه با بهبودی زانوهایشان با توجه به امتیازات کمیته‌ بین‌المللی مستندات زانو پر کردند. آنها اطلاعاتی راجع به حادثه‌ای که باعث آسیب دیدگی‌شان شده بود، دادند. همچنین آنها تست‌هایی از جمله لاکمن، جابجایی ، تست 1000 – KT انجام دادند. در تست KT به کمک ابزاری حرکات استخوان ساق پا نسبت به استخوان ران اندازه گیری می‌شوند.

اسکی بازان بیان داشتند که هنگامی که چوب اسکی به فاصله دورتری چرخیده است، زانویشان دچار مشکل شده. پزشکان بیان کردند که 10 تا 11 نفر از این بیماران در تست لاکمن امتیاز صفر تا یک داشتند و نتیجه‌ تست جابجایی شان منفی بود و تنها یک نفر در تست لاکمن امتیاز دو گرفت. با این حال هیچ کدام از بیماران از بی‌ثباتی زانوهایشان شلیک نکردند. هشت نفر بدون استفاده از آتل به اسکی بازگشتند و سه نفر آنها دیگر اسکی بازی نکردند. نتایج آزمایش 1000 – KT نیز مثبت بود.

دکتر مارکس می‌گوید : نتایج این نوع بهبودی بسیار نزدیک به نتایج جراحی بود و 10 نفر از 11 نفر ، زانوهای استواری داشتند که حتی بهتر از پس از جراحی بود.

دکتر مارکس اظهار داشت که متوسط سن این 11 نفر، 43 سال بود که در این سن گاهی اوقات بهبودی ACL دشوار است.

دکتر مارکس می‌گوید: افرادی که 40 سال به بالا هستند و جرم عضلاتشان کم است. زمان بیشتری برای بهبودی نیاز دارند، حتی این زمان به یک سال می‌رسد در حالی که زمان مطلوب 12 هفته‌ است. نتایج این تحقیقات در زمان و هزینه برای بهبودی، صرفه جویی حاصل می‌کند.

انتهای پیام